تاثیر مداخله آموزشی مبتنی بر نظریه رفتار برنامه ریزی شده برای ارتقای فعالیت جسمانی دختران دبیرستانی

سبک زندگی بی تحرک یکی از مهمترین عوامل خطر برای بسیاری از بیماری ها و اختلالات مانند چاقی، دیابت، نارسایی قلبی، افسردگی و پوکی استخوان است.
پژوهش حاضر یک مطالعه شبه تجربی بود که بر روی163 دانش آموز دختر دبیرستانی با هدف تعیین تاثیر آموزش بهداشت مبتنی بر نظریه رفتار برنامه ریزی شده بر افزایش فعالیت جسمانی انجام شد.
اطلاعات در دو نوبت قبل و3 ماه بعد از آموزش توسط پرسشنامه مبتنی بر نظریه رفتار برنامه ریزی شده و پرسشنامه بین المللی فعالیت جسمانی(IPAQ) جمع آوری گردید. بعد از انجام پیش آزمون مداخله آموزشی طی 4 جلسه آموزشی برای گروه آزمون انجام گرفت. در نهایت اطلاعات حاصل جمع آوری و توسط نرم افزار SPSS23 و با استفاده از آزمون های آماری تی زوجی، تی مستقل و کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته های پژوهش نشان داد که قبل از انجام مداخله دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافیک، میانگین نمرات سازه های مختلف الگو و رفتار تفاوت آماری معنا دار با هم نداشتند. نتایج به دست آمده نشان دهنده وجود اختلاف معنی دار برای میانگین نگرش، نرم های انتزاعی، کنترل رفتاری درک شده و قصد رفتار در گروه های آزمون و شاهد بعد از مداخله آموزشی بود. همچنین میزان پراختن به فعالیت جسمانی در دانش آموزان گروه آزمون به طور معنی دار پس از انجام مداخله آموزشی افزایش یافت.
یافته های پژوهش حاضر نشان دهنده وجود تفاوت معنی دار در سازه های نظریه رفتار برنامه ریزی شده و افزایش میزان پرداختن به فعالیت جسمانی در دانش آموزان گروه آزمون پس از مداخله اموزشی است. به نظر می رسد که اجرای اینگونه برنامه های آموزشی می تواند برای افزایش فعالیت فیزیکی در دانش آموزان مفید باشد.