«پایه داری» وجه مغفول رویکرد «معماری پایدار» در نسبت با طبیعت

این مقاله با هدف ارتقاء مفهوم معماری پایدار، در پی پاسخ به این سوال است که «چگونه می توان رابطه هم افزایی میان معماری و طبیعت برقرار ساخت؟» در این مسیر با بهره گیری از روشی کیفی و ترکیبی، پس از آسیب شناسی تفکر پایداری محیطی در معماری بر پایه متون حوزه دانش پایداری و معرفی شکل مطلوب رابطه معماری و طبیعت مبتنی بر مبانی ایرانی اسلامی و تلخیص و تفهیم محتوای این متون از طریق روش تحلیل محتوا، سعی کرده وجه بنیادین اما مغفول «معماری پایدار» را شناسایی و در قالب روش استدلال منطقی، مفهوم «معماری پایه دار» را برای تکمیل آن مطرح نماید. سپس با رجوع به مصادیق موجود معماری گذشته ایران با روش نظریه مبنایی، پایه داری در معماری را که بر اساس فهم وجوه سه گانه طبیعت (کالبدی، ذاتی و نشانه ای) در سه سطح عینی، سرشتی و نمادین با طبیعت گفتمان برقرار می کند، معرفی و تشریح نماید. متناظر با این سه سطح «حضور مستقیم عناصر طبیعی»،«بهره مندی از قوانین طبیعی و ویژگی های سرشتی »و«حضور نمادین عناصر طبیعی» در این معماری، هماهنگی قابل اعتمادی میان معماری و طبیعت را موجب می شود، هماهنگی که ضمن بهره مندی معماری از طبیعت، نه تنها به طبیعت آسیب نمی رساند، بلکه باعث هم افزایی معماری و طبیعت نیز می گردد. به نظر می رسد توجه به مفهوم پایه داری و ذکر مصادیق آن در معماری گذشته ایران، می تواند مفهوم پایداری در معماری ایران را روشن ساخته و ارتقاء ببخشد.