بررسی شاخص های توسعه در سکونتگاه های روستایی و شهری ایران

هدف تحقیق حاضر، بررسی شاخصهای توسعه در سکونتگاه های روستایی در مقایسه با نواحی شهری میباشد. روش تحقیق کتابخانه ای، اسنادی و تحلیل محتوای منابع موجود بوده که بر اساس داده های سرشماری عمومی نفوس و مسکن، سالنامه های آماری استانها، داده های سازمان ثبت احوال کشور، داده های وزارت درمان، بهداشت و آموزش پزشکی کشور تدوین شده است. جامعه آماری، تمامی سکونتگاه های روستایی و شهری استانهای کشور را شامل میشود. یافته ها حاکی از آن است، که در اکثر شاخص های مورد مطالعه، وضعیت دسترسی به شاخص های توسعه در سکونتگاه های شهری نسبت به نواحی روستایی مطلوبتر است. نتایج نیز نشان میدهد که بر اساس 17 شاخص بهداشتی، اجتماعی و سکونتی ارزیابی شده در این تحقیق، نواحی شهری در شاخصهای نرخ بیکاری، بیسوادی، مرگ و میر، معلولیت، هزینه مصرف دخانیات، هزینه بهداشت، دسترسی به آب سالم، دفع فاضلاب، فضا و اتاق مناسب، بافت بادوام، سوخت مناسب، تسهیلات و تجهیزات زندگی وضعیت بهتری نسبت به نواحی روستایی دارند، در نواحی روستایی نیز تنها در شاخص های طلاق، مالکیت مسکن و نرخ خام موالید شرایط نسبتا بهتر از نواحی شهری است.