بررسی تاثیر آموزش گروهی تحلیل رفتار متقابل بر صمیمیت اجتماعی و سازگاری دانشجویان خوابگاهی

هدف اصلی این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش گروهی تحلیل رفتار متقابل بر صمیمیت اجتماعی و سازگاری دانشجویان خوابگاهی بود. روش این مطالعه نیمه تجربی با گروه آزمایش، گواه و طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری شامل دانشجویان مراجعه کننده به مرکز مشاوره خوابگاه دانشگاه شهید بهشتی بود. دانشجویانی که به دلایل رفتاری، ناسازگاری، مشکل در ارتباطات بین فردی و افت تحصیلی به مشاوره مراجعه نموده بودند طی یک ارزیابی اولیه و اجرای پرسشنامه صمیمیت اجتماعی (میلر و لکفورت، 1982) و سازگاری اجتماعی کالیفرنیا (ثورب، کلارک و تیکز، 1953) 48 نفر از آن ها حائز شرایط شرکت در پژوهش شناسایی شدند که 30 نفر از این دانشجویان در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) به صورت تصادفی کاربندی شدند. گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش قرار گرفتند در حالی که گروه گواه برنامه آموزشی دریافت نکردند و پس از اتمام جلسات، هر دو گروه با پرسشنامه های مذکور (پس آزمون و پیگیری) مورد سنجش قرار گرفتند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش گروهی تحلیل رفتار متقابل بر صمیمیت اجتماعی در پس آزمون و پیگیری اثر داشته است (39/20 F=، (P= 0/001. همچنین این آموزش میزان سازگاری اجتماعی این دانشجویان را نیز به طور معناداری افزایش داده است (31/19 F=، (P= 0/001؛ با توجه به اینکه سازگاری با دانشگاه و آموزش عالی یکی از مسائل اصلی دانشجویان به شمار می رود؛ تعمیم این آموزش به دیگر جنبه های زندگی دانشجویی می تواند در کاهش مشکلات آن ها کاربرد پیشگیرانه داشته باشد.