تتبعی در شرح گیسودراز بر الرساله القشیریه

الرساله ابوالقاسم قشیری یکی از متون مهم نثر عرفانی، به ویژه در زمینه آداب و تعالیم تصوف است. قشیری این کتاب را در فاصله 437 تا 438 هجری قمری به زبان عربی نوشت. این اثر از همان روزگار تالیف، توجه بسیاری را برانگیخت. الرساله دو بار به فارسی ترجمه شد. سید محمد گیسودراز، یکی از عارفان طریقه چشتیه در سده نهم، برای نخستین بار الرساله را شرح و تفسیر کرد. اهمیت شرح گیسودراز در آن است که نویسنده افزون بر شرح، سخنان قشیری و عارفان دیگر را نیز نقد می کند؛ به عبارت دیگر، او نه همانند یک مرید یا شارح صرف، بلکه با دیدی انتقادی و منتقدگونه به الرساله می نگرد. این پژوهش بر آن است تا با بررسی شرح رساله قشیریه، جنبه های انتقادی این شرح را تبیین و ویژگی های برجسته زبان گیسودراز را آشکار کند. این ویژگی ها می تواند نمایانگر نثر سده هشتم و نهم هجری باشد.