نقد و بررسی آراء قرآن گرایان شبه قاره درمورد نماز

مسلمانان از همان آغازین روزهای بعثت رسول الله (ص) با تاسی از وجود مبارک ایشان به اقامه نماز همت گماشته و درآن اختلافی نداشتند. با رخت بربستن رسول الله (ص)ازجهان خاکی اندک اندک اندیشه «حسبنا کتاب الله » درذهن برخی دگراندیشان – به ویژه خوارج – ریشه دواند و با گرایش به رای، در تعداد رکعات نماز اختلاف نمودند. جریان قرآن گرایی اگرچه نوظهور و حاصل رویکرد بخشی از جنبش های نوگرایانه در دو قرن اخیر می باشد، اما شواهدی بر بروز رگه هایی از قرآن بسندگی و بی اعتنایی به سنت، در قرن اول و دوم هجری گزارش شده است. نوشتارحاضر با روش توصیفی-تحلیلی به طرح ونقد استدلال های قرآنیون درباره نماز از آیات قرآن پرداخته و ضمن آسیب شناسی دیدگاه ها، نتیجه می گیرد: قرآن گرایان با انکار حجیت سنت باب رای گروی و عقل گرایی افراطی را به روی خود گشوده و با نادیده انگاری نقش سنت و عقل برهانی دست به برداشت های ذوقی از آیات قرآن کریم زدند. آنها در بسیاری موارد از ظواهر معتبر قرآنی دست کشیده و به تاویل جهت دار و توجیه رای مدارانه و غیر متکی به عقل برهانی روی آورده اند.گرچه آنها نام «اهل قرآن» را بر خود گذاشته اند، اما تفکر و عمل آنان بر خلاف نص و مضامین قرآن می باشد.