اثر آموزش تفکر انتقادی بر سبک های حل مساله و یادگیری خودراهبر

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر آموزش تفکر انتقادی بر سبک های حل مساله و بادگیری خودراهبر دانشجوبان است .
جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی دانشجویان کارشناسی دانشگاه پبام نور شهر تهران در سال تحصیلی 94-95 بود که از میان آنها 40 دانشجو به شیوه ی نمونه گیری تصادفی خوشه ایچندمرحله ای انتخاب و با طرح پژوهش آزمایشی، از نوع پیش آزمون – پس آزمون و با گروه کنترل، در گروه های آزمایش (20 نفر) و کنترل (20 نفر)قرار داده شدند. مداخلات مربوط به آموزش تفکر انتقادی در مدت 12 جلسه ی آموزشی 45 دقیقه ای طی دو جلسه در هفته برای دانشجویان گروه آزمایش انجام شد. ابزارهای این پژوهش ، پرسش نامه ی سبک حل مساله ی کسیدی و لانگ(1996) و پرسشنامه ی یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران(2001)بود.داده ها با روش آماری تحلیل کواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند .
نتایج پژوهش حاکی از تفاوت معنادار گروه ها بود. نتایج آزمون تکمتغیره نیز تفاوت معنادار هر دو متغیر را نشان میداد.
نتیجه ی تفکر انتقادی،ترکیب توانایی های دانشجو و رساندن آن به بیشترین حد ممکن است که این خود به ارتقای یادگیری خودراهبر و حل مساله می انجامد.بنابراین میتوان اذعان داشت که با رشد و پیشرفت سطوح تفکر انتقادی، به عنوان توانمندی و قابلیتی اثرگذار برخودراهبری و حل مساله،سطوح یادگیری خودراهبر و حل مساله نیز در دانشجویان ارتقا خواهد یافت.