مقایسه چاپ پذیری انواع مختلف پلی اتیلن سبک به روش پلاسما و کرونا

چسبندگی به عنوان وجود کشش و جاذبه بین مرکب و زیرآیند تعریف می شود. برای داشتن خصوصیات ترشوندگی مناسب و در نتیجه حصول چسبندگی قابل قبول بین سطح پلیمر و مرکب اعمال شده بر روی آن، انرژی سطحی فیلم پلیمری، یکی از مشخصه های بحرانی محسوب می شود و انرژی سطحی فیلم معمولا باید بالاتر از کشش سطحی مرکب باشد. برخلاف ویژگی های فنی مناسب پلی اتیلن سبک به عنوان یکی از پرمصرف ترین پلیمرهای مورد استفاده در صنایع بسته بندی، پایین بودن انرژی سطحی این پلیمر سبب گردیده تا عملیات چاپ بر روی سطح فیلم های بسته بندی برپایه این پلیمرها با مشکلاتی روبرو گردد. بنابراین روش های متعددی برای آماده سازی این پلیمر به کار گرفته شده است. در این تحقیق قابلیت آماده سازی دو روش پلاسما و کرونا مورد مقایسه قرار می گیرد. از آزمون های اندازه گیری زاویه تماس، طیف سنجی ATR- FT-IR، SEM، AFM و آزمون چسبندگی نواری برای بررسی کیفیت آماده سازی استفاده شد. نتایج به دست آمده حکایت از کارایی بهتر روش پلاسما در مقایسه با روش کرونا هم از نظر میزان چسبندگی اولیه و هم دوام این چسبندگی دارد.