چندگونگی سازه های فاصله ای راوی از روایت در ادبیات داستانی (با تکیه بر نظریه شلومیث ریمون کنان)

راوی در یک متن(داستانی یا غیر داستانی) ممکن است از رویداد های روایت شده، شخصیت های ارائه شده و روایت شنو، کم و بیش فاصله داشته باشد. اگر چه انتظار مااز ادبیات داستانی این است که گونه روایت آن از نوع متعاقب (روایت رخداد ها بعد از حدوث) باشد، اما تفحص در سازه های روایتی برخی داستان ها با تکیه بر نظریه فواصل روایی شلومیث ریمون کنان نشان می دهد که همیشه این گونه نیست. بالزاک در رمان «باباگوریو» در وصف خانم ووکر می گوید: «خانم واکور با نام خانوادگی پدری دوکن فلان پیرزن عجیبیست که سالهاست در پاریس پامنسیون دارد». مگر داستان قبلا اتفاق نیافتاده؟ پس چرا خانم واکور الان هنوز هم در پاریس پانسیون دارد؟ پژوهش حاضر به شیوه توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای با تکیه بر نظریه فواصل روایی شلومیث ریمون کنان در صدد است تا به بررسی سازه های فاصله ای راوی از روایت در ادبیات داستانی بپردازد.