بررسی رابطه فراشناخت و خودناتوان سازی با واسطه گری خودکارآمدی عمومی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطه ای خودکارآمدی عمومی در رابطه ی بین فراشناخت و خودناتوان سازی دانشجویان انجام پذیرفت.
شرکت کنندگان پژوهش شامل 336 نفر (189 زن و 147 مرد) از دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه شیراز بودند که براساس روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایچندمرحله ای انتخاب شدند. به منظور بررسی متغیرهای پژوهش هر یک از شرکت کنندگان مقیاس خودکارآمدی عمومی (شوآرزر و جروسلم، 1992)، مقیاس آگاهی فراشناختی (شراو و دنیسون، 1994) و مقیاس خودناتوان سازی (جونز و رادوالت، 1982) را تکمیل نمودند. پایایی ابزارهای پژوهش به وسیله ضریب آلفای کرونباخ و روایی آن ها به کمک روش همسانی درونی و تحلیل گویه تعیین شد.
نتایج حاکی از روایی و پایایی رضایت بخش پرسشنامه ها بود. نتایج تحلیل مسیر از نوع مدل یابی معادلات ساختاری نشان دادند که مدل پیشنهادی با داده های این پژوهش برازش مناسبی دارد. فراشناخت به نحو مستقیم توانست خودناتوان سازی را پیش بینی کند. یافته ها نشان دادند که فراشناخت از طریق واسطه گری خودکارآمدی عمومی، به نحو غیرمستقیم نیز خودناتوان سازی را پیش بینی می کند. نقش واسطه ای خودکارآمدی عمومی با استفاده از آزمون بوت استراپ معنادار بود.
به طور کلی می توان نتیجه گرفت که فراشناخت از طریق افزایش خودکارآمدی عمومی دانشجویان می تواند بر خودناتوان سازی آنها اثر منفی بگذارد.