تشخیص ارتباط پارامترهای عریان شدگی در عمق آسفالت به کمک روش رادار نفوذی به زمین (مطالعه موردی منطقه 22 تهران)

عریان شدگی از جمله خرابی های رایج است که در اغلب روسازی های آسفالتی به وقوع می پیوندد. منشا این خرابی از رطوبت است. به نحوی که در اکثر مطالعات «عریان شدگی» و «آسیب رطوبتی» معمولا به جای هم استفاده می شود. روش متداول برای شناخت این خرابی، مغزه گیری از نقاط مشکوک در سطح راه و انجام آزمایش های مخرب بر روی مغزه به دست آمده است. از جمله رایج ترین آزمایش ها، چگالی واقعی آسفالت، مقایسه نسبت تنش کششی غیرمستقیم نمونه ها در حالت اشباع به خشک و به دست آوردن میزان درصد فضای خالی آسفالت است؛ اما این قبیل از آزمایش ها، مخرب اند و چاله های به وجود آمده از مغزه گیری در سطح راه باید مرمت و وصله شوند. همچنین انجام این کار دشوار و دستیابی به نتایج حاصل از آزمایش های مخرب اغلب وقت گیر هستند. روش ارزیابی با رادار نفوذی به زمین Ground Penetration Radar (GPR) از جمله روش های غیر مخرب است، که امروزه کاربرد آن در مهندسی راه رو به افزایش است. در این پژوهش قطعاتی از مسیر شبکه راه های استان تهران، با انتخاب نقاطی از مسیر، پس از ارزیابی غیر مخرب، مغزه گیری شد و نتایج حاصل از تحلیل رادار با پارامترهای آزمایش های مخرب مقایسه شد. به طوری که با کاهش درصد فضای خالی کمتر از 7 درصد، افزایش چگالی واقعی آسفالت، افزایش مقدار نسبت تنش کششی غیرمستقیم نمونه ها در حالت اشباع به خشک به بیش از 8/0 و در نهایت افزایش مقدار ثابت دی الکتریک ناشی از ارزیابی غیر مخرب مشاهده شد. در این پژوهش عدد ثابت دی الکتریک کمتر از 10/5، عریان شده و بیشتر از آن آسفالت سالم در عمق 5 سانتی متر از سطح آسفالت و در سطوح زیرین آسفالت (از عمق 5 تا عمق 10 سانتی متری) ثابت دی الکتریک کمتر از 40/5 منطبق بر نواحی عریان شده و بالاتر از این مقدار منطبق بر آسفالت سالم است.