اثرات گیرنده های مرکزی هیستامین و سیستم هیستامینرژیک بر میزان مصرف آب و خوراک در جوجه های گوشتی

این تحقیق با هدف بررسی اثر گیرنده های محیطی هیستامین در حالات سیری و گرسنگی بر مصرف خوراک و آب، در جوجه های گوشتی انجام شد. 32 قطعه جوجه گوشتی یک روزه، تا 4 هفتگی به صورت گروهی پرورش یافتند، اما در هفته چهارم به صورت انفرادی نگهداری شدند. داده ها در قالب طرح اندازه گیری های تکرار شده در زمان تجزیه واریانس شدند و مقایسه میانگین ها با استفاده از آزمون LSMEANS صورت گرفت. تیمارها شامل کلرفنیرامین با مقادیر تزریقی40 میلی گرم بر کیلوگرم، فاموتیدین با مقادیر 5/2 میلی گرم بر کیلوگرم، هیستامین با مقادیر یک میلی گرم بر کیلوگرم و سرم فیزیولوژی بودند که در سن 4 هفتگی جوجه ها با حجم تزریقی 5/0 میلی لیتر و بصورت داخل صفاقی تزریق شدند. نتایج نشان دادند که بین میزان دریافت خوراک در جوجه های گرسنه با جوجه هایی که دسترسی آزاد به خوراک داشتند، اختلاف معنی داری وجود دارد، به طوریکه، هیستامین در حالت گرسنگی و سیری موجب کاهش در مصرف خوراک شد، ولی تاثیر هیستامین در حالت سیری قابل ملاحظه تر بود. تزریق کلرفنیرامین در هر دو حالت گرسنگی و سیری، موجب کاهش مصرف خوراک شد. فاموتیدین در در حالت گرسنگی اثری بر میزان مصرف خوراک نداشت ولی حالت سیری موجب کاهش مصرف خوراک گردید. در رابطه با مصرف آب می توان گفت که کلرفنیرامین موجب کاهش مصرف آب پرندگان گردید در حالی که مهار گیرنده های H2 هیستامین توسط فاموتیدین، سبب افزایش مصرف آب در حالت گرسنگی و سیری شد. به طور کلی دو گیرنده H1 و H2 در میزان اشتها و دریافت خوراک و آب دخالت دارند.