تبیین معنای زندگی در نهج البلاغه به منظور استنتاج اصول تربیتی از آن

انسان ها تحت تاثیر فلسفه و معنایی هستند که به زندگی خود می دهند. چنین معنایی نشات گرفته از نوع نگاه آن ها به زندگی و طرز تلقی آن ها از هدف و مقصد زندگی است. لذا ارتباطی دوسویه و تنگاتنگ میان معنای زندگی از یکسو و اصول تعلیم و تربیت از سوی دیگر وجود دارد. ازاین رو سعی محقق در این پژوهش بر آن است که ضمن تبیین معنای زندگی، با وفاداری به اصل معناداری زندگی و در پرتو خداباوری و مرگ آگاهی، مراد امیرمومنان (ع) را در نگاه به سطح والای حیات نشان داده و اصول تربیتی از آن استنباط نماید. روش این پژوهش برای پاسخگویی به سوالات شامل تحلیل استنتاجی و روش قیاس عملی و الگوی بازسازی شده فرانکنا است. یافته ها نشان می دهد معناداری زندگی با نگاه به دنیاگرایی، آخرت گرایی و مرگ آگاهی از منظر امام علی (ع) تکمیل می گردد و بر همان مبنا اصول تربیتی همچون اصل شکوفایی فطرت خداجویی، اصل مسئولیت پذیری، اصل اصلاح بینش و نگرش آیه ای و... از تحلیل معنای زندگی در نهج البلاغه استخراج می شود.