تحلیل روایت مصوبات مجلس شورای ملی بیست و یکم در موضوع آموزش

آموزش در دنیای امروز، همواره نقش یک رسانه فرهنگی اجتماعی را ایفا کرده که مهمترین سرمایه های هر جامعه ای یعنی اذهان و اندیشه جوانان و نوجوانان را تربیت و جهت دهی می کند. مجلس شورای ملی در دهه چهل، نقش مهمی در تصویب لوایح و طرح های مربوط به آموزش جدید داشته است. مسئله اصلی نوشتار حاضر، بررسی نقش مجلس بیست و یکم در مصوبات آموزشی بر مبنای الگوی روش شناسی تحلیل روایت است و با این سوال به پیش میرود که نمایندگان در تصویب مصوبات آموزشی از چه الگوهایی در مناسبات قدرت دانش تبعیت میکردند؟ تفسیر اولیه با این پیش فرض، همراه است که مصوبات مجلس مذکور با محوریت دو سنخ قوانین اجرایی و قوانین تحول در محتوای کتب آموزشی صورت میگرفت و به مثابه کنش رسمی نهاد مجلس در تحولات آموزشی و جهت بخشی به آنان انجام می شد. هدف این مقاله، تحلیل روایت قوانین آموزشی مجلس بیست و یکم شامل تاسیس شورای مرکزی دانشگاه ها، تصویب لایحه تاسیس دانشگاه پهلوی، قانون تشکیل و اختیارات هیئت امنای دانشگاه تهران، قانون اساس نامه دانش سرای عالی (تربیت معلم و تحقیقات تربیتی)، قانون تاسیس شورای عالی فرهنگ و هنر، تصویب قانون کتاب های درسی و اساس نامه سازمان کتاب های درسی ایران، اعزام دانشجو جهت تحصیل در امور حسابداری به کشور انگلستان، تمدید مدت تحصیل دانشجویان رتبه اول که به خارج اعزام شده اند، و انتخاب کمیسیون خاص به منظور بررسی وضع آموزش و پرورش جوانان کشور است.
دستاورد نوشتار حاضر، نشان می دهد که تصویب چندمرحلهای قوانین از سوی مجلس شورای ملی، مجلس سنا و توشیح شخص محمدرضاشاه، به معنای توسعه رویکردهای آموزشی فرهنگی از سوی کانون قدرت با هدف اعمال تحولات مدرن در سطوح مختلف آموزشی و عمومیت بخشیدن به آموزش در راستای ایجاد دگرگونی در زیرساخت های اجتماعی و فرهنگی جامعه به مثابه یک رسانه عمومی و آگاهیبخش و تامین کننده بخشی از رویکرد قدرت سیاسی به مدرنیزاسیون بوده است.