نوستالژی دوره های کودکی و جوانی در اشعار شهریار

نیما نوع خاصی از رمانتیسم را وارد شعر معاصر کرد. قسمت های بزرگی از اشعار شهریار نیز از همین نوع اشعار محسوب می شود. موضوع اصلی در این پژوهش نوستالژی(غم غربت) دوران کودکی و جوانی در اشعار فارسی و ترکی شهریار است که به نحو بارز و معناداری در اشعار وی منعکس شده است. برای این کار، پس از مباحث مقدماتی در خصوص پیدایش شعر رمانتیک در ایران و پاره ای از ویژگی های مکتب رمانتیسم، در قسمت بحث و بررسی، عناوین غزل های مرتبط و نیز مضامین اشعار «حیدر بابایه سلام،» به عنوان مولفه های اصلی نوستالژی دوران کودکی و جوانی، مطرح و بررسی شده است.
شهریار دوره های مختلف گذشته را، اعم از دوران کودکی و جوانی، به دلیل پاکی و معصومیت، عشق پاک و همراهی با پدر و مادر و دوستان صمیمی بر زمان حال که به دلیل ریاکاری ها، دروغگویی ها و بی اخلاقی ها شاعر را ناراضی و ناشاد می سازد و همچنین به دور از صداقت و یکرنگی های کودکانه است، ترجیح می دهد؛ از همین روست که وی بر دوره های گذشته، به ویژه دوره های کودکی و جوانی خود حسرت می خورد و در آرزوی رسیدن مجدد به آن دوران است.