اهمیت اشعار استاد شهریار در شعر پارسی

استاد شهریار یکی از شاعران بسیار ارزنده ایران همواره با کمک گرفتن از مخزن اندوخته های اجتماعی، ادبی و فرهنگی خود، منشا تاریخی، شخصیت و هویت ملی خویش را آشکار نموده و به معرفی پایگاه و حافظه تاریخی مردم ایران زمین پرداخته است. از این رو زبان فارسی، عامل هویت بخش تفکر ملی و فرهنگی استاد شهریار بوده است. شعر نیز بازتاب فرهنگ، تاریخ، آداب و رسوم یک ملت است و هویت آن را تشکیل می دهد. بنابراین بررسی شعر شهریار ضمن اینکه تصویری از تحولات فرهنگی و فکری مردم ایران را نشان می دهد آیینه ای است که می توان رویکرد شاعران این سرزمین را نیز به خوبی در آن مشاهده نمود. شهریار در اکثر اشعارش از ایران یاد می کند و هویت ایرانی را گرامی می دارد ودر آثاراستاد شهریار از جایگاه بسیار والایی برخوردار است. علاقه و شیفتگی شهریار به ایران پس از اسلام بسیار ارادتمندانه است و به عبارت دیگر گذشته های بسیار دور توجه شاعر را جلب می نماید و او را مفتون عظمت و شکوه دوران باستان می سازد. اما بالاترین سطح، در اشعار شهریار جایگاه ملی و ایرانی است که رابطه شاعر با کشورش را تجلی می نماید در شعر شهریار هویت ایرانی ثابت است و ساختارش از دیگر مطالب محکم تر است. شهریار در سرودن انواع گونه های شعر فارسی مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی نیز تبحر داشته است. شهریار نسبت به حضرت علی بن ابی طالب «ع» ارادتی ویژه داشت و همچنین شیفتگی بسیاری نسبت به شاعربزرگ ایران حافظ داشته است.