بررسی تحلیلی ساختارهای تشبیه در مثنوی های شهریار

در این پژوهش، تشبیه به عنوان یکی از صور خیال شاعرانه، در مثنوی های شهریار از تمام دریچه ها مانند وجه شبه، ادات تشبیه، انواع تشبیه، تقیید، حسی و عقلی بودن، مفرد و مرکب بودن، بسامد به کارگیری تشبیه، بررسی و تحلیل می شود. در ادامه با بررسی آماری و بسامدی مباحث، به بیان و تحلیل نگرش شهریار درکاربرد تشبی هات پرداخته شده است. از موارد ویژه در این تحقیق که بسیار دقیق و جزیی به مثنوی های شهریار پرداخته شده، می توان به وجه شبه های ابتکاری شهریار، ابتکار و خلاقیت وی درآوردن مضامین نو و تازه اشاره کرد. بیشترین بسامد تشبیه در مثنوی های شهریار مربوط به تشبیه ساده با (55%) درصد است. بیشترین گرایش شهریار به تشبی هات محسوس به محسوس است که در مثنوی ها (6/72) درصد را دربردارد و کمترین گرایش مربوط به تشبی هات معقول به معقول می باشد که حدود(7/0) است. همچنین بیشترین مشبه تشبی هات را «اوصاف انسانی» دربردارد که (5/39) درصد و بیشترین مشبه به را «عناصرطبیعت» با (29%) به خود اختصاص داده اند.