راز ماندگاری شهریار در شعر فارسی (نگاه و نگرش شهریار به شاعران و جایگاه آنان در دیوان وی)

محمدحسین شهریار از نخستین شاعران معاصر است که توانسته به خوبی خود را با شعر سنتی ایران هم سو کند؛ او در عصری زندگی می کند که بیشتر شاعران جوان می کوشند از شعر کلاسیک و قالب های دست و پا گیر آن فرار کنند؛ وجود شاعرانی چون سهراب سپهری، نیما یوشیج، فروغ فرخزاد و البته توده ای از مردم که در این بین از آنها پیروی می کنند، اندکی کار را بر طرفداران شعر کلاسیک دشوار کرده است.
این دشواری به خاطر ناتوانی یا رویگردانی از شعر سنتی نیست، بلکه از آن روست که شاعر باید به گونه ای شعر بسراید که نه تنها از دل برآید بلکه بر دل نشیند و این نوع سخن دانی با طبع نازک طبعان نو دوست بسیار دشوار می نماید. به عبارت دیگر قالب های کلاسیک شعر فارسی برای پذیرش عام باید طرحی نو می داشت تا ماندگار شود. پس از ایرج میرزا، پروین اعتصامی در این رویکرد به موفقیت چشم گیری رسید تا آن که شهریار توانست باز هم در قالب های کلاسیک دل ها را متوجه خویش کند؛ یکی از رموز موفقیت او در این شیوه پیروی از شاعران برجسته ی گذشته بود، شهریار از آن رو که با شعر گذشتگان به خوبی آشنا بود نه تنها از شیوه های آنان پیروی کرد، بلکه کوشید تا نام آنان را به نیکی در آثار خویش جای دهد و همین امر سبب قبول خاطر و لطف کلام او شد.
این مجموعه تلاشی در جهت بررسی جایگاه شاعران از دیدگاه شهریار است که البته یکی از رموز ماندگاری کلام اوست.