بررسی حدود نوگرایی شعر شهریار

شهریار پرورده و دلبسته سنت های کهن شعر فارسی است، او را می توان از سر آمدان شعر سنت گرای معاصر به شمار آورد، دیوانش موید این مدعاست، او خود نیز بارها با عبارت های گوناگون از دلبستگی خویش به سنن و موازین شعر کلاسیک سخن گفته است، با این وصف این شاعر شوریده ی تبریزی چنان غرق در گذشته نبوده است که تحولات ادبی معاصر و آنچه را که در جهان و ایران در حوزه ی شعر و ادب مطرح بود یک سره نادیده انگارد. او با این تحولات بیگانه نبود هم در دیوان او اشعاری وجود دارد که گرایش او را به سمت شعر آزاد گواهی دهد و هم برخی از سخنانش بیانگر تاثیر پذیری از تحولات شعری عصر است، دوستی بانیما و برخی از پیشروان شعر نو نیز گواه دیگری است بر آشنایی او با شعر و شاعران نوگرای معاصر، اما شهریار تا کجا با نوگرایی در شعر همراه بود؟
آیاشهریار هر گونه عدول از سنت شعری گذشته را مجاز می دانست؟ چه نقدی بر شعر و شاعران نو پرداز داشت؟ و بالاخره میزان نوگرایی او را چگونه می توان ارزیابی کرد؟
در مقاله حاضر کوشش می کنیم تا با استفاده از اشعار و آثار دیگر شهریار به این پرسشها پاسخ دهیم و از طریق آنها حدود نوگرایی شهریار و دیدگاه او را درباره ی شعر نو روشن سازیم.