جایگاه نظریه در اقدامات عملی نانوتکنولوژی در حوزه ی حفاظت آثار تاریخی چوبی

فناوری نانو با استفاده از ویژگی ها، و به دلیل ایجاد رفتار کیفی جدید در مقایسه با همتایان ماکروسکوپی خود، انقلابی در علم مواد به وجود آورده است. استحکام بخشی چوب های خشک تاریخی در گذشته با استفاده از پلی ونیل ها، پارالوئید B72 و دیگر رزین های اپوکسی انجام می شد. اما با ورود تکنولوژی نانو در حوزه میراث فرهنگی شاهد یک تغییر در استفاده از مواد هستیم. استفاده از مواد و روش های جدید در مرمت همواره مورد بحث بوده است و از طرفی باید بررسی کرد که تکنولوژی نانو که امروزه به طور گسترده در حوزه حفاظت آثار چوبی و به طور خاص استحکام بخشی این آثار مورد استفاده قرار می گیرد؛ با دیدگاه های نظری موجود چه ارتباطی دارد؟ همواره یکی از مهم ترین مسائل در حفاظت و مرمت یک شیء رعایت اصول اخلاقی حوزه مبانی نظری است. این تحقیق سعی بر آن دارد تا ارتباط و جایگاه نظریه در اقدامات عملی نانوتکنولوژی در حوزه ی حفاظت آثار تاریخی چوبی مورد بحث قرار گیرد. به طور کلی با توجه به ساختار متخلخل چوب، استفاده از نانو تکنولوژی در استحکام بخشی چوب می تواند مفید و مضر باشد، زیرا از طرفی موجب تقویت و استحکام ساختارهای آسیب دیده چوب می شود و از طرفی با توجه به همین خلل و فرج ها و نفوذ ذرات ریز نانو مواد به ساختار چوب برخی از مفاهیم اخلاقی حفاظت همچون سازگاری، برگشت پذیری و پایداری حفاظت پایدار را می تواند به چالش بکشد. به نظر می رسد زمان آن رسیده است که حفاظتگران دور هم آیند و در مورد به کارگیری روش های جدید در حفاظت از اشیای تاریخی و تعارض آن با برخی مفاهیم اخلاقی موجود، تصمیم جدیدی اتخاذ کنند و به یک تعادل پویا برسند.