تحلیلی بر حدیث «ادعای شیعه گری به صرف محبت اهل بیت علیهم السلام»

تلقی دوست داشتن بدون اینکه عملی به همراه داشته باشد، یک رویکرد شایع و سطحی است که جریان انحرافی یک مکتب را به همراه دارد. حدیث جابر از جمله احادیث معتبر شیعه است که در آن، امام باقر علیه السلامسیمای شیعیان واقعی و مدعیان آن را معرفی کرده اند. این حدیث پیوند ناگسستنی «مرید و مراد» و «محب و محبوب» را به خوبی ترسیم می کند و با رویکرد عمل گرایی، از محبت تنها عبور کرده و محبت بدون عمل را تصور انحرافی دانسته و پیامدهای آن را شقاوت و بدبختی معرفی نموده است. امام باقر علیه السلام با بیان 17 شاخصه اعتقادی، اخلاقی و تربیتی، مسلمان و شیعه واقعی را معرفی می کنند. ایشان از پیروان خود می خواهند این اوصاف را در نفس و رفتار خود به کار گیرند. «تقوای الهی» و «اطاعت از خدا» دو شاخصه مهم و اصلی است که مدیریت اعتقادی و عملی شیعه واقعی را رقم می زند. کاربرد این صفات در کنار دیگر صفات 15گانه، سعادت فرد و اجتماع را به همراه دارد. این حدیث، تصور غلط و ناشیانه دوستان جاهل و دشمنان نادان و برخلاف تصور عامیانه برخی مردم، دوستی اهل بیت علیهم السلام را به تنهایی کافی نمی داند، بلکه متابعت از اوصاف مطرح شده، لازم و واجب دانسته شده است. مقاله حاضر با تمرکز بر داده های روایی، این حدیث را توصیف و تحلیل کرده است.