مقایسه اثرات جیبرلین و پاکلوبوترازول بر میزان سدیم، پتاسیم، ترکیبات فنلی و فعالیت برخی آنزیم های مسیر سنتزی آن در گیاه سورگوم شیرین (Sorghum bicolor) تحت تنش شوری

تنش شوری یکی از مهم ترین عوامل محدود کننده رشد و تولید گیاهان در سراسر جهان محسوب می شود. امروزه استفاده از تنظیم کننده های رشد به منظور افزایش مقاومت گیاهان به شوری گسترش یافته است. در این مطالعه اثر جیبرلین و پاکلوبوترازول (بازدارنده جیبرلین) در کاهش اثرات شوری بر گیاه سورگوم شیرین ارزیابی شد. بدین منظور پس از جوانه زنی، گیاهان با محلول غذایی هوگلند در چهار سطح شوری همراه با پاکلوبوترازول (μM17) و جیبرلین (μM17) به مدت 12 روز تیمار شدند. نتایج نشان داد که بالاترین سطح تنش شوری بدون تیمار هورمونی، وزن تر و خشک ساقه را به ترتیب 44 و 22 درصد کاهش درحالی که وزن تر (46%) و خشک (16%) ریشه افزایش یافت. گیاهان تیمار شده با μM17جیبرلین و پاکلوبوترازول در شرایط شوری شاخص های فوق را به ترتیب در ساقه و ریشه بهبود بخشیدند. تیمار پاکلوبوترازول با افزایش غلظت پتاسیم در ریشه و انتقال چشم گیر آن به ساقه اثرات منفی شوری را نسبت به گیاهان شاهد کاهش داد، اما جیبرلین میزان انتقال سدیم به ساقه را در mM150 شوری، 39% افزایش داد. پاکلوبوترازول در تنش شوری با افزایش فعالیت آنزیم PAL ترکیبات فنلی را در اندام هوایی افزایش داد، بنابراین جیبرلین و پاکلوبوترازول با انتقال مواد به ترتیب به سمت ساقه و ریشه امکان ایجاد مقاومت به شوری را ایجاد نمودند. به نظر می رسد تیمار پاکلوبوترازول با گسترش رشد ریشه ای، ایجاد تعادل یونی بهتر در ریشه و افزایش ترکیبات فنلی نقش موثرتری در مقاومت به شوری دارد.