مقایسه روش رادار نفوذی به زمین و مغناطیس سنجی در بررسی های نزدیک به سطح: یک مطالعه موردی

امروزه انتقال مواد سوختی و آب توسط لوله های مدفون در زیر سطح زمین در مناطق شهری و بین شهری امری ضروری و مهم است، به طوری که باعث ایجاد شبکه های زیرزمینی عظیم با صرف هزینه های فراوان شده است. مسئله ای که پس از ایجاد چنین شبکه هایی دارای اهمیت خاصی است، تعمیر و نگهداری این سازه ها برای جلوگیری از تخریب های احتمالی است. همچنین فقدان نقشه های دقیق زیرسطحی، باعث آسیب دیدن این خطوط طی عملیات های مختلف عمرانی می شود. بنابراین نیاز ضروری به روشی غیرمخرب برای آشکارسازی این گونه اهداف زیرسطحی کاملا مشهود است. از این رو برای تهیه نقشه این سازه ها می توان از روش های ژئوفیزیکی مناسب، بدون هرگونه تخریبی در سطح زمین بهره گرفت. در بین روش های ژئوفیزیکی، برداشت داده ها در روش های رادار نفوذی به زمین و مغناطیس سنجی غیرمخرب، سریع و آسان هستند. هدف اصلی این پژوهش، بررسی مزایا و معایب روش رادار نفوذی به زمین (Ground Penetrating Radar یا به طور مختصر (GPR)) در مقایسه با روش مغناطیس سنجی، در بررسی ساختارهای نزدیک به سطح زمین است. در این پژوهش روش (GPR) و مغناطیس سنجی از لحاظ قدرت تفکیک، عمق نفوذ و مقدار اطلاعات به دست آمده بر روی یک لوله فلزی انتقال گاز با یکدیگر مقایسه شده اند. نتایج نشان می دهد که رسانندگی زیاد منطقه مورد مطالعه (کانی سازی منطقه مورد مطالعه بیشتر رس و سیلت است)، سبب گردیده است امواج (GPR)، به شدت اتلاف شده و عمق نفوذ خیلی محدود گردد. از طرفی فلزی بودن لوله که تباین مغناطیسی قابل توجهی در مقایسه با محیط اطرافش دارد، باعث شده است که علی رغم قدرت تفکیک پذیری زیاد در روش (GPR) در مقایسه با روش مغناطیس سنجی، در چنین محیط هایی روش مغناطیس سنجی دارای عمق نفوذ زیادی در آشکارسازی این گونه اهداف باشد. هرچند در مکان های شهری که محیط های با نوفه زیاد هستند، امکان برداشت مغناطیس سنجی وجود ندارد، روش (GPR) با آنتن پوششی در چنین محیط هایی بسیار خوب عمل می کند.