زلف پریشان و کسب جمعیت: بازکاوی بحران نفی تناسب در جهان مدرن و راهکارهای مقابله با آن از منظر ادبیات عرفانی فارسی

در میان آثار ادبی فارسی، متونی با افق های وسیع انسانی– جهانی نگاشته شده اند که مایه وری و مانایی آن ها مرهون تناسب، تلازم، اتحاد و درهم تنیدگی صورت و معنا با یکدیگر است. این آمیختگی، درعین حال در آثار ادبی برجسته عرفانی مهیاترین زمینه تاویل و رمزکاوی به شمار می آیند و به سبب عطش مخاطبان هر دوره به نویابی، از ظرفیت هایی فراوان برای بازخوانش برخوردارند. با در نظر گرفتن چنین وجه ماهیتی ادبیات عرفانی است که می توان از رهگذر معرفت شناختی، به حل برخی از بحران های فکری انسان معاصر چشم دوخت. ازجمله چالش هایی که انسان معاصر به آن گرفتار شده، تلقی «نفی تناسب» از هستی اعم از دنیایی که در آن زیست می کند و جهان انسانی که انسانیت انسان به آن وابسته است. این جستار به شیوه توصیفی - تحلیلی بر پایه رهیافت های هرمنوتیکی کوشیده است به شناخت راهکارهای حل بحران بی تناسبی رواج یافته در دنیای جدید از خلال متون عرفانی (از قرن ششم تا قرن هشتم هجری) بپردازد.