قدرت تاثیر و دامنه نفود خطاب مستقیم در روایت سفر

سفرنامه یا سیاحت نامه، به دلیل برخورداری از ساختار ناهمگون و این که به خواننده تا میزان زیادی به دید شریک گفته پرداز می نگرد، عرصه مناسبی است برای تحلیل جنبه های تخاطبی روایت (متکلم/مستمع) میان نویسنده و خواننده. این گفت وگو زمینه را برای هم دلی یا هم سخنی فراهم می آورد و خواننده را وامی دارد تا دیدگاه های خویش را در این باره آشکار کند و نسبت به پرسش و خطاب متکلم واکنش نشان دهد. این پژوهش، با پیروی از روش های شارودو و برونکارت، تلاش دارد تا تاثیرات پدیده خطاب کردن و نیز، مطالعه کارکرد کنشی و مسئله کارکردنمایی را در روایت سفر تحلیل کند. از آنجایی که جهانگردان، با تکیه بر فنون بلاغی و کاربرد مجاز وجه خبررسانی عملی، از ارایه پاره ای از داده ها اجتناب، یا آن ها را پنهان می کنند، پژوهش حاضر به بررسی مفاهیم آرایه های معنوی غیربیانی، قانون اطلاع دهندگی و، سرانجام، مسئله تلویح (از انواع کنایه) از دیدگاه دوکرو می پردازد. بدین منظور، پنج سفرنامه را برگزیده ایم که جهانگردان فرانسوی، به هنگام اقامت خود در ایران، در نیمه نخست قرن نوزدهم، نگاشته اند.