معرفی پاره ای از مختصات واجی منحصر به فرد گویش رودباری (کرمان)

«رودباری» وابسته به گروه گویش های بشکردی و از اعضای کمتر شناخته شده خانواده زبان های ایرانی جنوب غربی است که گونه های آن با چند مختصه واکه ای و همخوانی منحصربه فرد واجگانی در جنوب استان کرمان رواج دارند؛ مختصاتی که تاکنون مورد پژوهش دقیق زبان شناختی واقع نگردیده اند و مطالعه علمی آنها برپایه اصول پذیرفته زبان شناسی نوین ضرورتی بسیار بدیهی دارد. گفتنی است برخی از این مختصات، بازمانده مختصات واجی فارسی میانه و پاره ای دیگر نتیجه وقوع تحول در واجگان فارسی میانه به شیوه ای خاص در این گویش اند. البته پژوهش حاضر می کوشد بر پایه تحلیل پیکره زبانی حاصل از کار میدانی و ضبط گفتار آزاد گویشوران بی سواد و سالخورده گونه رایج در شهرستان قلعه گنج، پنج مورد از آن مختصات واجی بارز را از منظر زبان شناسی همزمانی بررسی و معرفی نماید. به بیان دقیق تر، این پژوهش سعی دارد با به کارگیری آزمون «جفت های کمینه مطلق» ارزش واجی پنج آوای خاص واجگان این گویش را بیازماید که عبارتند از: واکه های مرکب فرودین [ɪə] و [ʊə]، همخوان روان تک زنشی [ɾ]، و همخوان های لبی شده [gw] و [xw] در آغازه هجا. یافته های پژوهش نشان می دهد تمامی آواهای مزبور در واجگان گویش رودباری تمایزدهنده معنا و لذا دارای پایگاه و ارزش واجی اند، اما میزان تقابل واجی آنها یکسان نیست؛ یعنی از حیث میزان تقابل واجی، آنها در امتداد یک پیوستار عمودی چهارجایگاهی قرار می گیرند که واکه های [ɪə] و [ʊə] مشترکا در بالاترین جایگاه و همخوان های [ɾ]، [gw] و [xw] نیز به ترتیب در جایگاه های دوم تا چهارم جای می گیرند.