بازنمایی ایران پس از انقلاب در فیلم آرگو

پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که فیلم آرگو با استفاده از چه نشانه هایی به بازنمایی تازه ای از واقعه گروگان گیری در سفارت ایالات متحده آمریکا در تهران می پردازد و چگونه این ماجرا و ایران پس از انقلاب بازنمایی می شود. برای بررسی این امر از نظریه بازنمایی و برداشتی تلفیقی از رویکرد نشانه شناختی بارت و فیسک به عنوان روش مطالعه بهره برده ایم. همچنین سعی شده است با تحلیل نشانه شناسی جزءبه جزء صحنه های مهم فیلم و طراحی جدول برای دسته بندی بعضی داده ها، به تحلیلی منسجم در مورد چگونگی بازنمایی آرگو از ایران و مردم ایران در مقطع پس از انقلاب دست یابیم. یافته های اصلی حاصل از تحلیل دلالت های اولیه و ثانویه فیلم آرگو نشان می دهد این فیلم کاملا در راستای نشان دادن ایرانی دلهره آور، ترسناک، از هم گسیخته و پر آشوب حرکت می کند. آرگو از مردم ایران دو نوع بازنمایی ارائه می دهد. اول؛ قشر مخالف انقلاب که به واسطه وقوع آن، به دنبال خروج - و به تعبیری فرار- از وضعیت آشفته ایران هستند. دوم؛ قشر عامی مسلمان و موافق انقلاب که افرادی عصبی و خشونت طلب هستند. این گروه با انقلاب همراهی می کنند و نسبت به خارجی ها دیدی کلیشه ای و همراه با نفرت دارند. همچنین دو نوع بازنمایی از مسئولان حاکم در دوره پساانقلاب وجود دارد؛ اول مسئولان نظامی- امنیتی (اعضای کمیته و سپاه) که ایجادکننده فضای رعب و وحشت هستند، حساس و مخالف حضور خارجی ها در ایران اند و دوم مسئولان دولتی که بی اختیار و بدون عمل تنها ناظر اتفاقات و رویدادهای انقلاب هستند و ساده اندیشانه عمل می کنند. این در حالی است که طرف مقابل؛ یعنی جامعه جهانی و به خصوص آمریکا، منسجم، مهربان و مسئولیت پذیر تصویر شده است و آراسته به فضایل اخلاقی به مراتب بالاتری است.