بندهای چندمحمولی زبان فارسی بررسی بخش اصلی بی زمان براساس دستور نقش و ارجاع

این پژوهش انواع پیوندهای در سطح بخش اصلی در زبان فارسی را بررسی می کند. بخش های اصلی در پیوند، در این سطح، همگی تحت سیطره یک عملگر زمان واحد هستند؛ چون سیطره عملگر زمان بر سطحی بالاتر از بخش اصلی یعنی سطح بند است. هریک از بخش های اصلی در پیوند، می توانند به لحاظ ویژگی نمود مستقل عمل کنند چون سیطره عملکرد آن در سطحی پایین تر، یعنی هسته است. در این بررسی و در مطالعه بندهای چندمحمولی زبان فارسی مشخص خواهد شد که چون عملگر زمان فقط در سطح بند، مطرح می شود بنابراین آنچه در دستور سنتی در زبان فارسی به عنوان عملگر زمان در سطح بخش اصلی معرفی شده در واقع نمود است و مفاهیم ماضی و مضارع التزامی درست نیستند. همچنین این بررسی نشان می دهد در زبان فارسی فعل های وجه ریشه ای (توانمندی و درخواستی) تظاهر اتصال غیرناهمپایه سازی بخش اصلی را صورت بندی می کنند و نهایتا یک بند واحد را به دست می دهند.