بررسی تاثیر فعالیت هوازی بر سایتوکین ضد التهابی اینترلوکین-10(IL-10)، رادیکال آزاد نیتریک اکساید (NO)، خستگی و کیفیت زندگی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مولتیپل اسکلروزیس (MS) شایع ترین بیماری سیستم عصبی مرکزی است. این بیماری اثرات منفی بر سلامت جسمی و روانی دارد. سایتوکین ها و رادیکال های آزاد نقش مهمی در پاتوژنز این بیماری دارند و مهمترین هدف مداخلات درمانی می باشند. فعالیت ورزشی منظم افت عملکردی مرتبط با بیماری MS را کاهش می دهد. اما تاثیر ورزش بر سایتوکین ها و رادیکال های آزاد مرتبط با فعالیت در این بیماری به طور کامل مشخص نشده است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر 8 هفته فعالیت ورزشی هوازی بر سطح IL-10،NO ،خستگی و کیفیت زندگی در زنان مبتلا به MS بود.
30 زن مبتلا به MS با میانگین سن 6.97 ± 30.11 سال و شدت بیماری(EDSS) کمتر از 3 به طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند.آزمودنی ها بصورت تصادفی به دو گروه ورزش (n=15) و کنترل (n=15) تقسیم شدند. گروه تمرین برنامه ورزش هوازی را 3 روز در هفته و به مدت 8 هفته اجرا کردند. نمونه گیری های خونی در سه مرحله(هفته 0، پایان هفته چهارم و پایان هفته هشتم) و تکمیل پرسشنامه ها در دو مرحله قبل و بلافاصله بعد از اتمام آخرین جلسه تمرین انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تحلیل کوواریانس با اندازه گیری های تکراری، تحلیل کوواریانس و تی مستقل در سطح معنا داری p≤0.05 تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج نشان داد که پس از 8 هفته فعالیت هوازی NO در گروه تمرین کاهش معنی دار یافت (p≤0.05). IL-10 گروه تمرین پس از 8 هفته در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی دار داشت (p≤0.05). خستگی در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل پس از 8 هفته فعالیت کاهش معنی دار و کیفیت زندگی افزایش معنی دار داشت (p≤0.05).
فعالیت ورزشی هوازی با شدت کم تا متوسط (40 تا 70 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی) و متناسب با توانایی بیماران MS به گونه ای که باعث تشدید علائم بیماری از جمله حساسیت گرمایی و خستگی نشود، می تواند از طریق بهبود خستگی،کیفیت زندگی و افزایش سایتوکین های ضدالتهابی مانند IL-10 و همچنین کاهش رادیکال های آزاد از جمله NO برای بیماران MS مفید باشد.