بازتاب اقلیم روستایی آذربایجان در قصه های سبلان

ادبیات اقلیمی یا روستایی را می توان یکی از جنبه های نوین و مهم داستان نویسی ایران به حساب آورد که پس از دهه های چهل و پنجاه شمسی و درپی اصلاحات ارضی به ژستی روشنفکرانه مبدل شد. در ادبیات اقلیمی، زندگی مردمان روستایی بسته به شرایط جغرافیایی به تصویر کشیده می شود، رئالیسم و ناتورالیسم درهم تنیده می شود و ماحصل آن آشنایی خواننده با بطن پنهان زندگی روستایی در اقلیم های متفاوت است. در ادبیات اقلیمی باب شده پس از دهه پنجاه اغلب نویسندگان این نوع ادبیات، خود زاده روستا نبودند و درپی سفرهای کوتاه مدت به روستاها این نوع ادبیات را پایه گذاری کردند. محمدرضا بایرامی که خود زاده آذربایجان و دامنه سبلان سرافراز است در سه گانه زیبای سبلان به روشنی به اقلیم آذربایجان، آداب و رسوم، عناصر و ویژگی های محلی این منطقه پرداخته است. این مقاله بر آن است تا نشان دهد سه گانه سبلان محمدرضا بایرامی در ژانر و قالب ادبیات اقلیمی و روستایی با ویژگی های آن می گنجد و می تواند به عنوان نمونه آشکار از این نوع ادبیات مورد تحقیق و بهره برداری قرار گیرد.