ادبیات نوجوان در آستانه تحولی دیگر

ادبیات نوجوان مقوله ای نوظهور و کم سابقه است. در نظام سنتی و پیش از دوره مدرنیسم، نوجوانان آثار خاص و تفکیک شده ای نداشتند و پس از یادگیری الفبای زبان فارسی و عربی و کسب توانایی خواندن، سراغ متون بزرگ سال می رفتند. نوجوانان با عبور از سال های اولیه کودکی در حدود 8-9سالگی به خواندن کتاب هایی چون گلستان و بوستان و... و بعد هم به مطالعه متون جدی تر می پرداختند. به تعبیری تا یک سده قبل، تفکیکی در خواندنی های گروه سنی نوجوان و گروه بزرگ سال وجود نداشت.
با شکل گیری ادبیات کودک و نوجوان در مفهوم جدید آن، به واسطه آثار افرادی چون محمود مفتاح الملک و آثار ترجمه ای مندرج در مطبوعات در اواسط دوره قاجار و بعد از آن با آثار افرادی مثل رشدیه و باغچه بان در اواخر دوره قاجار، مولفه های جدیدی برای آثار مناسب کودکان و نوجوانان نمود یافت. ظهور و بروز این ادبیات مبتنی بر باورهایی تازه بود، ازجمله این که آثار خواندنی این گروه سنی باید ازنظر زبانی و محتوایی ساده تر از آثار بزرگ سالان باشد، عاری از خشونت و مباحث جنسی و زشتی های فضاهای بزرگ سالانه باشد، امیدبخش باشد، نگاه مثبتی به زندگی داشته باشد و... . شاید مهم ترین مصداق این تغییر نگاه به نوجوانان، کتاب احمد نوشته طالبوف است. به تعبیر دیگر، نوجوانان که قبلا به اجبار به بزرگ سالان متصل بودند، حالا به اجبار به کودکان ملحق شدند.
منفک شدن خواندنی های گروه سنی نوجوان از خواندنی های گروه سنی بزرگ سال، و انضمام و الحاق آن به گروه سنی کودک دو اتفاق را ناخواسته به دنبال خود آورد که تا امروز شاهد آن هستیم.