واکاوی برجسته سازی قصیده «سلمی بماذا تفکرین؟» به کمک فراهنجاری معنایی

نظریه «آشنایی زدایی» که نخستین بار در آرای صورت گرایان مطرح شد، معتقد است بایستی زبان شعر را برای مخاطبان بیگانه ساخت و با عادت های زبانی آنان مخالفت کرد. بر این اساس شاعران سعی می کنند با روی آوردن به شیوه هایی مانند «فراهنجاری معنایی» که قالب و هنجار عادی زبان و بیان را به هم می ریزد، توجه و حس لذت شنوندگان را تحریک کنند و زبان خود را برجسته نمایند. «ایلیا ابوماضی» از جمله شاعرانی است که از این شگرد در اشعار خود بهره برده است و این مقاله نیز می کوشد تا به فراهنجاری معنایی در یکی از قصاید او با نام «سلمی بماذا تفکرین؟» بپردازد تا به این سوال اساسی پاسخ گوید که «شاعر، چگونه این هنجارگریزی را در قصیده یادشده به کار برده و چگونه به کمک آن زبان شعری اش را برجسته نموده است؟». در پاسخ چنین نتیجه گرفته شد که ابوماضی با استفاده از عناصری مانند استعاره، تشبیه و نماد، خواننده را با زبانی تازه روبه رو ساخته و این کار را با شگردهایی همچون انتخاب هوشمندانه کلمات در محور جانشینی و همنشین کردن آگاهانه آنها با واژگان مناسب، نزدیک ساختن تشبیه به استعاره و نوکردن آن، و آفرینش برخی از مفاهیم جدید در حوزه نماد به انجام رسانده است.