آموزش عالی و بهبود محیط کسب و کار؛ مطالعه موردی ایران و چند کشور آسیایی منتخب

سرمایه گذاری در آموزش عالی که به منزله تشکیل سرمایه انسانی است، بهره وری منابع تولید و کارایی بنگاه های اقتصادی را افزایش می دهد که در نهایت، به رشد اقتصادی منجر می شود که چنانچه این رشد پایدار در سطح کلان پایدار باشد، به منزله خلق فرصتهای شغلی جدید، کاهش هزینه های مبادله و در نتیجه، بهبود کسب و کار است. در عمل، کاهش در این هزینه ها به منزله افزایش کارایی بنگاه های اقتصادی و رشد فعالیتهای مولد آنهاست که محیط کسب و کار را بهبود می بخشد. از سوی دیگر، مخارج بر آموزش عالی و دوره های آموزشی حین خدمت به عنوان سرمایه گذاری نیروی انسانی و تشکیل سرمایه انسانی است که معمولا تولید چنین منابع انسانی به عهده دانشگاه هاست. در نتیجه، هرگونه تعامل بین دانشگاه و صنعت به منزله تعمیق نقش آموزش عالی در اقتصاد و از طریق آن کمک به بهبود فضای کسب و کار است. در این مطالعه رابطه علی بین آموزش عالی و محیط کسب و کار در چارچوب یک الگوی تجربی اقتصادسنجی برای کشور ایران و چند کشور منتخب آسیایی (چین، اندونزی، مالزی، فیلیپین، هند، سنگاپور، تایلند و ویتنام) بررسی شد. بدین منظور از رهیافت گرنجری در محیط داده های تابلویی رابطه علی بین آموزش عالی و شاخصهای کسب و کار که کارگروه اجرای کسب و کار بانک جهانی در دوره 2014-2004 آن را تهیه کرده است، استفاده شد. علاوه بر این، تحلیل رگرسیونی از اثرگذاری شاخص آموزش توام با سایر عوامل شامل تورم، درآمد سرانه و کارآفرینی صورت گرفت. به طورکلی، یافته های تجربی حاکی از اثر معنادار آموزش عالی بر بهبود محیط کسب و کار ایران و کشورهای منتخب از نظر آماری بود که بر لزوم تعمیق رابطه آموزشی و پژوهشی بین صنعت و دانشگاه در کشورهای مورد مطالعه دلالت دارد.