فرسودگی شغلی در بین پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه وابسته به مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی مشهد

فرسودگی شغلی در حرفه های مددرسان شایع بوده و سطوح بالایی از این مشکل در حرفه های بهداشتی و درمانی مخصوصا در پرستاران بخش های ویژه ثبت شده است. این پژوهش با هدف تعیین فرسودگی شغلی در بین پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه وابسته به مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد.
این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی است. جامعه مورد مطالعه را پرستاران شاغل در بیمارستان ها ی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر مشهد (80 نفر) در سال 90 تشکیل می دادند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ (MBI) بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 5/11 انجام شد.
میانگین شدت خرده مقیاس مسخ شخصیت، تحلیل عاطفی و فقدان موفقیت فردی به ترتیب 5/85±9/20 ، 12/57±25/32 و 8/27±35 بود. بعلاوه سن (0/49- =r) و سابقه کار (0/48- =r) رابطه خطی معکوس با شدت فقدان موفقیت فردی داشت (0/001=P).
نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده آن است که سطح بالای فرسودگی شغلی به خصوص در خرده مقیاس عدم موفقیت فردی در بین پرستاران بخش های ویژه وجود دارد. لذا با توجه به اهمیت بالای این بخش ها نیاز به توجه بیشتر مسئولین به این قشر زحمتکش و مشارکت دادن پرستاران در تصمیم گیری های سازمانی می تواند تا حدی زیادی از فرسودگی شغلی و عوارض آن پیشگیری نماید.