سکنی گزیدن در کلان شهر تهران

این پژوهش در تلاش است تا وضعیت سکنی گزیدن در کلان شهر تهران را با تاکید بر فضای شهری مورد مطالعه قرار دهد. مبنای نظری این پژوهش مبتنی بر آرای مارتین هایدگر در باب سکنی گزیدن است. از نظر هایدگر سکنی گزیدن به معنای مراقبت کردن و محافظت انسان ها از یکدیگر، از آسمان و زمین و نگهداشت معانی است. روش این مطالعه کیفی است و تکنیک های گردآوری داده ها از نوع بررسی اسناد، مشاهده کالبد شهری و تجربه زیسته است. یافته ها نشان می دهند که در دارالخلافه ناصری به دلیل پیوستگی، تراکم و تنوع فضا و مشخص بودن حریم شهر، امکان گردهم آمدن عناصر چهارگانه وجود داشت. اما به تدریج فرآیندهای متعددی امکان سکنی گزیدن را کمرنگ کرده اند که عبارتند از: 1. توسعه برون زا که سبب پراکندگی محلات مسکونی و جدایی آنها از یکدیگر شده است. 2. بزرگراه ها، تقاطع های ناهم سطح و مترو که امکان در کنار هم قرار گرفتن و تعامل را به حداقل می رسانند و تفرد و تنهایی را دامن می زنند. 3. اولویت منطق سرمایه در بسیاری محلات که سبب از بین رفتن فضاهای عمومی و ازدیاد حوزه های خصوصی شده است. در نتیجه این فرآیند، امکان در کنار هم بودن در بخش هایی از فضای شهری از بین رفته و باهم بودن، محدود به خانه شده است. 4. فضاهای مصرف روزبه روز بیشتر می شوند، آنها ضمن حذف فرودستان، سبب می شوند روایت های فردی نزد کنشگران این عرصه شکل بگیرد و مشارکت دموکراتیک کمرنگ گردد. 5. علی رغم تکثر رخدادهای تاریخی، آنها به صورت یادمان در فضای شهری حک نشده اند و بدین ترتیب حضور گذشته در شهر کمرنگ و یادآور خاطرات تاریخی نیست.