اثر فعالیت شناختی بر تعادل راه رفتن در افراد مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا

هدف گروهی از افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا، با وجود اینکه علائمی از سستی لیگامان های خارجی مفصل را نشان نمی دهند، از کاهش عملکرد و خالی شدن مفصل مچ پا به ویژه حین انجام فعالیت های دینامیک رنج می برند که از آن با عنوان بی ثباتی عملکردی مچ پا یاد می شود. سازماندهی اطلاعات دریافتی از سیستم های حسی و به دنبال آن تولید پاسخ های حرکتی مناسب و نیز تعدیل استراتژی های مورد نیاز برای تطبیق موقعیت بدن نسبت به شرایط محیطی، نیازمند فعالیت سیستم های شناختی و توجه است. مطالعات اندکی به بررسی تاثیر فعالیت شناختی بر کنترل پوسچرال افراد مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا پرداخته اند. این مطالعات قابل تعمیم به شرایط دینامیک راه رفتن به عنوان یکی از مهم ترین و پراستفاده ترین فعالیت های روزانه نیست. اعمال تکلیف شناختی می تواند باعث ایجاد تغییراتی در روند راه رفتن و تعادل شود که ممکن است احتمال خالی شدن مفصل مچ پا را افزایش دهد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر فعالیت شناختی بر تعادل حین راه رفتن در افراد مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا انجام شده است.
روش بررسی به منظور انجام این پژوهش 12 فرد آماده از نظر جسمانی که به بی ثباتی عملکردی مچ پا مبتلا بودند و 12 فرد سالم انتخاب شدند. برای هر فرد سه مرحله ارزیابی انجام شد که عبارت بود از: راه رفتن با سرعت عادی و راه رفتن همراه با اعمال تکلیف شناختی و اعمال تکلیف شناختی در وضعیت نشسته. برای انجام تکلیف شناختی از افراد خواسته شد هم زمان با راه رفتن از رقمی که به صورت تصادفی اعلام می شود (اعداد بین 200 تا 250؛ ارقامی که به 0 یا 7 ختم می شوند حذف شدند)، 7 تا 7 تا به عقب برگردند. داده ها با استفاده از هفت دوربین مادون قرمز ثبت و با نرم افزار Visual-3D محاسبه شد. متغیرهای سرعت راه رفتن، زمان و طول قدم، زمان فاز استانس و سوئینگ محاسبه شد. برای مقایسه متغیرها قبل و بعد از تحمیل تکلیف شناختی از آزمون پارامتریک تی زوج و برای مقایسه نتایج بین گروه مبتلا و کنترل از آزمون تی مستقل استفاده شد. تغییرپذیری زمان قدم با استفاده از ضریب همبستگی درون گروهی محاسبه شد.
یافته ها افراد مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا در سرعت قدم کاهش معنادار و در زمان فاز استانس و سوئینگ و زمان قدم طی اعمال تکلیف شناختی نسبت به شرایط بدون اعمال تکلیف شناختی افزایش معناداری نشان دادند (05/0P<). افراد مبتلا، تغییرپذیری بیشتری را در هر دو حالت راه رفتن و در متغیر زمان قدم نسبت به گروه سالم نشان دادند.
نتیجه گیری با توجه به نتایج به دست آمده مشخص شد افراد مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا در وضعیت تکلیف دوگانه زمان بیشتری را در فاز سوئینگ سپری می کنند و در هر دو حالت تکلیف یگانه و تکلیف دوگانه نسبت به افراد سالم ثبات دینامیک کمتری دارند. استراتژی حرکتی متفاوت افراد مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا در شرایط تکلیف دوگانه نسبت به افراد سالم می تواند خطر پیچ خوردگی مجدد را افزایش دهد.