پارامترهای موثر بر استحکام چسبندگی و سامانه های پلی یورتانی

چسب های پلی یورتان کاربرد گسترده ای در صنایع مختلف دارند. این دسته از چسب ها، از دو جزء اصلی ایزوسیانات و پلی ال تشکیل شده اند و در سنتز آن ها بر حسب کاربرد، از مواد دیگری شامل زنجیرافزا، حلال، کاتالیزور و افزودنی ها استفاده می شود. چسب پلی یورتان با وجود تمام مزایا مانند انعطاف پذیری مناسب، مقاومت سایشی زیاد، خواص فیزیکی ومکانیکی عالی و چسبندگی خوب به سطوح متنوع، دارای استحکام چسبندگی وابسته به پارامترهای فرایند مانند نسبت عوامل واکنشگر، وزن مولکولی پلی ال، نوع ایزوسیانات و پلی ال، کیفیت سطح و دمای فرایند است. در این مقاله، ضمن معرفی چسب پلی یورتان، اثر سهم پارامتر شامل نسبت عوامل واکنشگر، وزن مولکولی پلی ال و کیفیت سطح بر خواص و استحکام چسبندگی چسب پلی یورتان بررسی شده است. پژوهشگران مختلف به این نتیجه رسیده اند، دو متغیر بلورینگی و نسبت NCO/OH بر مقادیر سختی چسب پلی یورتان اثرگذارند، به طوری که سختی با افزایش بلورینگی و نسبت NCO/OH روند افزایشی نشان می دهد. با افزایش مقدار زنجیرافزا (کاهش پلی ال)، مدول یانگ چسب به طور چشمگیری افزایش می یابد، در حالی که ازدیاد طول تا پارگی روند کاهش تدریجی نشان می دهد. همچنین، با افزایش وزن مولکولی جزء پلی ال مدول ذخیره پلی یورتان افزایش می یابد. روش های مختلف اصلاح سطح بر قابلیت ترشوندگی رزین-سطح بستر اثرگذارند. سامانه پلی یورتان-فولاد بدون انجام فرایند تمیزکاری مقدماتی مناسب، چسبندگی ضعیفی دارد و سامانه پلی یورتان-لاستیک SBS بدون اصلاح سطحی از استحکام چسبندگی کمی برخوردار است.