تکه های آبیی از آسمان پیدا، مروری بر مجموعه شعر- ساکن چو آب و روان چو ریگ اثر تقی پورنامداریان

کسانی که با کلاس های درس استاد پورنامداریان آشنایند -و کمتر کسی است که با ادبیات فارسی سرو کاری داشته باشد و از این دایره بیرون باشد– می دانند که چه صبورانه نقشه راه اقلیم ادبیات فارسی را ترسیم کرده است و سال های سال با ایمانی شگفت آور راه و مسیری را که خود برگزیده ادامه داده است اما شعرهای استاد جنبه های کمتر پیدا و بیش تر ناپیدای روح و ضمیر او را به نمایش می گذارد. استاد در این شعرها صبوری است بی تاب، خسته ای است پویان، امیدواری است نومید، عاشقی درد هجران کشیده و مجنونی در پی معبود ناپیدای خویش آبله پای دویده... این چهره استاد برای ما شاگردان و مخاطبان کارهای علمی ایشان کمتر آشناست. در این شعرها پورنامداریان با زبانی آهنگین جویبار روح خود را زمزمه می کند: تنهایی، درد و اضطرابی که سالیان عمر او را از تلخ کامی هایی عمیق انباشته است از سطر سطر شعر او هویداست.