تاثیر مصرف حاد مقادیر مختلف کافئین بر زمان رسیدن به واماندگی، سطوح استراحتی و پاسخ-های عوامل همودینامیک در مردان جوان ورزشکار

کافئین یک محرک فیزیولوژیکی پرمصرف در سراسر جهان است که از طریق منابع طبیعی مانند قهوه و چای و منابعی که در حال حاضر به صورت نوشیدنی های انرژی زا و مکمل های غذایی در بازار عرضه می شوند، دریافت می گردد. تحقیق حاضر به منظور بررسی تاثیر مقادیر مختلف کافئین (دوزهای mg/kg 2/5 و mg/kg5) بر زمان رسیدن به واماندگی، سطوح استراحتی و پاسخ های قلبی- عروقی در مردان ورزشکار انجام شد.
هشت دانشجوی پسر ورزشکار به طور هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در یک طرح متقاطع در سه حالت کنترل، دوز mg/kg 2/5 کافئین و دوز mg/kg5 کافئین قرار گرفتند. پروتکل ورزشی شامل دویدن وامانده ساز (با استفاده از آزمون بروس) روی نوار گردان بود. فشار خون، ضربان قلب و شاخص اکسیژن مصرفی میوکارد، در سه مرحله (قبل، یک ساعت پس از مصرف کافئین و بلافاصله پس از رسیدن به واماندگی) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون شاپیرو- ویلک، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر (در سطح معنی داری 0/05) و آزمون تعقیبی بونفرونی (در سطح معنی داری 0/0167) تحلیل شدند.
داده ها نشان دادند که مصرف هر دو دوز (mg/kg 2/5 و mg/kg5) کافئین موجب افزایش معنادار زمان رسیدن به واماندگی شد (0/016>P). به علاوه، مصرف دوز mg/kg 5 کافئین باعث افزایش معنادار فشار خون سیستولی و شاخص اکسیژن مصرفی در حالت استراحت، ضربان قلب، فشار خون سیستولی و شاخص اکسیژن مصرفی در حالت بلافاصله پس از رسیدن به واماندگی شد (0/016>P).
به نظر می رسد، مردان ورزشکار برای بهبود زمان رسیدن به واماندگی می توانند از دوز پایین کافئین (mg/kg2/5) به جای دوزهای بالاتر(mg/kg5) آن، بدون اثرات جانبی مخرب قلبی- عروقی در زمان یک ساعت قبل از فعالیت ورزشی سود ببرند. برای نتیجه گیری قطعی مطالعات بیشتری ضرورت دارد.