تحلیل سیاست خارجی ستیزه جویانه عربستان سعودی مقابل ج.ا.ایران در چارچوب نظریه واقع گرایی تهاجمی

این پژوهش با توجه به اهمیت رویکردهای حاکم بر سیاست خارجی عربستان سعودی در قبال سیاست و منافع منطقه ای ج.ا.ایران، بر آن است تا از دیدگاه «واقع گرایی تهاجمی» به تحلیل علل یا عوامل دخیل در سیاست خارجی جدید عربستان سعودی در قبال سیاست ها و منافع منطقه ای ج.ا.ایران بپردازد. در همین راستا ابتدا تلاش گردیده زمینه های ژئوپلیتیکی تعارض دو کشور در ساختار قدرت منطقه ای در حوزه های ژئواستراتژیک، ژئواکونومیک و ژئوکالچر مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد. از دیدگاه این تحقیق (که فرضیات آن به صورت میدانی و با استفاده از روش آماری از تعداد 45 نفر از استادان دانشگاه و پژوهشگران مرتبط با موضوع در رشته های روابط بین الملل، علوم سیاسی، جغرافیای سیاسی، مطالعات منطقه ای و مدیریت راهبردی مورد ارزیابی قرار گرفته)، زمینه های ژئوپلیتیکی تعارض عربستان سعودی با ج.ا.ایران: 1. راهبردی (رقابت بر سر حوزه نفود و هم پیمان منطقه ای در حوزه های هلال خصیب، خلیج فارس و منطقه خلیج عدن و دریای سرخ) (اولویت اول)؛ 2. ژئوکالچری (اختلافات قومی مذهبی: عربی - ایرانی، شیعه - سنی)، (اولویت دوم) و 3. ژئواکونومیکی (بازار جهانی نفت و سازمان اوپک)، (اولویت سوم) می باشند و دلیل روی آوردن عربستان سعودی به سیاست خارجی ستیزهجویانه در مقابل ج.ا.ایران را باید در عواملی مانند: 1. هرج و مرج منطقه ای؛ 2. عدم اطمینان در مورد نیتها و مقاصد رقیب منطقه ای عربستان (یعنی ج.ا.ایران، در مباحث برنامه هسته ای و سیاست های منطقه ای) و 3. برآورد مثبت حاکمان این کشور از توانمندی های خود (قدرت و پشتوانه اقتصادی، تجهیزات و توانمندی های نظامی و توانایی سیاسی برای ائتلاف سازی)، برای مقابله با ج.ا.ایران جستجو نمود.