مروری بر نگرش جدید در ارزیابی دوام یخبندان سازه های بتنی

محققین تکنولوژی بتن تلاشهای مستمری درجهت تخمین عمر سرویس سازه های بتنی زیربنائی از جمله سدها، عرشه پلها و روسازی های بتنی در مناطق یخبندان صورت داده اند. در تحقیقات انجام گرفته عموما آزمونه فقط در مقابل سیکلهای یخ زدن و آب شدن مورد ارزیابی قرار گرفته و در نتیجه تفاوت آشکاری بین نتایج آزمایشها و عملکرد واقعی سازه های بتنی مشاهده گردیده است. این تفاوتها عمدتا از این واقعیت ناشی میگردد که شرایط بارگذاری و تنشهای ایجاد شده نقشی در ملاحظات روش آزمایشها ندارند و نتایج قابل اطمینانی از آزمایشها بدست نمیایند.
تغییر نگرش استانداردها در مبانی طراحی سازه های بتنی و عبور محققین از آزمایشهای معمولی که در آنها صرفا آزمونه های بتنی در مقابل سیکلهای یخ زدن و آب شدن مورد ارزیابی قرار میگیرند باعث گردیده است که مدلهای ارائه شده فعلی قادر به ایجاد حاشیه ایمنی لازم در طراحی بر مبنای عملکرد نباشند و هنوز پایگاه گسترده ای با نتایج آزمایشگاهی قابل اطمینان در دسترس نمی باشد.
بنابراین در حال حاضر، نیاز مبرمی به توسعه آزمایشات برمبنای عملکرد که در آنها چند مکانیزم خرابی بصورت ترکیبی دیده شده است احساس میگردد. در نوشتار حاضر سعی بر آن است تا مروری بر مطالعات انجام شده با انتخاب مهمترین ترکیب بارهای محیطی و مکانیکی محتمل در مناطق سردسیر صورت گیرد تا دید روشنی از رفتار واقعی سازه بتنی در معرض محیط مهاجم برای مهندسین فراهم گردد و آغازی باشد بر مطالعات پیچیده آتی که در آنها به مکانیسم های خرابی بتن با نگرش ترکیب بار- سیکل پرداخته خواهند شد.