دیدار دوم و گفت و گویی دیگر با دکتر ضیاء موحد

نخستین روزهای آشنایی من با فیلسوف، منطق دان، و شاعر کم نظیر امروز، جناب دکتر ضیاء موحد، به سال های آغازین دهه هشتاد برمی گردد: سیدضیاء قاسمی، دوست شاعر افغانی ام، که سالیانی است رحل اقامت در کشور سوئد افکنده، ذکر خیری از غراب های سفید به میان آورد و این که کتابی است بی نظیر و حاوی تجربه هایی که در شعر سپید امروز کم سابقه و حتی در مواردی بی سابقه است. همین باعث شد که من، هفته ها در جست وجوی این کتاب تقریبا به تمام کتابفروشی های خیابان انقلاب سر بزنم، غافل از آن که سال ها بود چاپ آن تمام شده و نایاب بود. گفت آن چه یافت می نشود آنم آرزوست. سرانجام، غراب ها... را از دوستی امانت گرفتم و در اولین فرصت یک کپی از آن تهیه کردم و وقت و بی وقت به سراغش رفتم. همین شد مایه انس و الفت من با این کتاب و دیگر کتاب های شعر ایشان از مشتی نور سرد تا همین کتاب آخر که انتشارات نیلوفر در سال 1392 منتشر کرده است و گزیده ای از شعرهای 1386 تا 1391 او را در خود جای داده: و جهان آبستن زاده شد.
دو گزیده هم از اشعار ایشان، یکی از سوی انتشارات مروارید و دیگری با ترجمه انگلیسی به نام آوازهای آبی از سوی نشر هرمس منتشر شده و چون گزینش هر دو کتاب را شاعر انجام داده، به آن ها وجه قابل تامل و اعتناتری بخشیده است. و همین مخاطب را ترغیب می کند که بداند شاعر کدام یک از شعرهایش را بیشتر دوست دارد .