نقش خودارزشیابی محوری و استقلال شغلی در عملکرد شغلی پرستاران بیمارستان های دولتی شهر سنندج

پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش خودارزشیابی محوری و استقلال شغلی در عملکرد شغلی پرستاران بیمارستان های دولتی شهر سنندج انجام شد.
روش مورد استفاده در پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان های دولتی سطح شهر سنندج در سال 1395 بود که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای نسبتی تصادفی تعداد 213 نفر به عنوان حجم نمونه پژوهش انتخاب شد. برای گردآوری داده ها از مقیاس عملکرد شغلی پاترسون (1990)، مقیاس خودارزشیابی محوری جاج، اریز، بنو و ثورسن(2003) و مقیاس استقلال شغلی گانستر( 1989) استفاده شد. از آزمون های همبستگی پیرسون و تجزیه و تحلیل رگرسیون و هم چنین تحلیل واریانس چند متغیری(MANOVA) استفاده شد.
یافته ها نشان داد که میانگین و انحراف معیار خود ارزشیابی محوری به ترتیب 52/5 ± 84/43، استقلال شغلی 26/10 ± 65/42 و عملکرد شغلی 85/5 ± 81/52 بود. به طوری که میانگین خود ارزشیابی محوری و عملکرد شغلی در سطح مطلوب و استقلال شغلی در سطح متوسط قرار داشتند. همچنین بین عملکرد شغلی پرستاران رابطه معنادار وجود داشت به طوری که این متغیر قادر بود 15% از واریانس عملکرد شغلی را پیش بینی کرد. در حالی که بین استقلال شغلی و عملکرد پرستاران رابطه ای یافت نشد. هم چنین، پژوهش نشان داد که بین پرستاران زن و مرد از لحاظ میانگین خودارزشیابی محوری و عملکرد شغلی تفاوت معنادار وجود داشت.
با توجه نتایج این پژوهش نشان داد که خود ارزشیابی محوری به طور معناداری با عملکرد شغلی پرستاران رابطه دارد و این متغیر قادر است عملکرد شغلی آن ها را پیش بینی کند