میزان انتقال اسلوب های تعلیل متون نهج البلاغه در ترجمه های فارسی (با تکیه بر 30 نامه نخست نهج البلاغه و 6 ترجمه فارسی)

فرمایش های امام علی (ع) در نامه های نهج البلاغه با اسلوب های تعلیل فراوان همراه است و مترجمان اغلب از واژگانی محدود در مقابل این تنوع تعلیلی استفاده می کنند و گاه برای جلوگیری از تکرار این واژگان محدود، تنها برخی از تعلیل ها را منعکس می سازند. از آنجا که تعلیل از شیوه های اقناع مخاطب است، ضرورت دارد برابری تعلیلی نامه ها وترجمه ها تا حد امکان رعایت شده و از تکرار واژگان محدود پرهیز گردد؛ این مقاله به روش توصیفی تحلیلی ضمن بررسی ترجمه های آقایان جوینی، کاشانی، فیض الاسلام، امامی و آشتیانی، شهیدی و دشتی دریافته است که برابری تعلیلی در ترجمه های قدیمی تر بیشتر از ترجمه های جدید است و مترجمان جدید اسلوب های تعلیل را تا آنجا منعکس ساخته اند که ساختار کلی کلام دستخوش تکرار واژگان تعلیلی قرار نگیرد؛ حال آنکه تنوع واژگان تعلیلی زبان فارسی و مفید تعلیل بودن معادل های فارسی برخی اسلوب های تعلیل عربی، خود می تواند برابری تعلیلی متن مبدا و مقصد را هرچه بیشتر فراهم نماید.