مقایسه میزان تاب آوری، اهمال کاری، استرس و فرسودگی شغلی در پرستاران بخش های روانپزشکی و غیر روانپزشکی

پرستاران شاغل در بخش های روانپزشکی به دلیل شرایط خاص ناشی از محیط کار و بیماران ممکن است بیشتر در معرض فرسودگی شغلی و به خطر افتادن سلامت عمومی قرار گیرند. اما این موضوع حائز اهمیت است که تنها پرستاران بخش روانپزشکی در معرض این خطر قرار دارند یا خیر؟
هدف پژوهش حاضر مقایسه میزان تاب آوری ، اهمال کاری ، استرس و فرسودگی شغلی و رابطه بین آنها در پرستاران بخش های روانپزشکی و غیر روانپزشکی است.
روش پژوهش حاضر علی - مقایسه ای از نوع پس رویدادی می باشد. از میان پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر سنندج در سال 1394 از طریق نمونه گیری خوشه ایدر دسترس 101 نفر از پرستاران (48 نفری در بخش های روانپزشکی و 53 نفری در بخش های غیر روانپزشکی) انتخاب شدند. چهار پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2002)، استرس شغلی گری و اندرسون (1981)، فرسودگی شغلی ماسلاچ (1993) و پرسشنامه اهمال کاری لی (1986) برای جمع آوری داده ها استفاده شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس چند راهه مانوا (تحلیل واریانس چند متغیره) استفاده شد.
نتایج نشان دادند که بین پرستاران بخش های روانپزشکی و غیر روانپزشکی از نظر میزان استرس شغلی و فرسودگی شغلی تفاوت معناداری وجود دارد (0/05≥P)؛ اما از نظر تاب آوری و اهمال کاری شغلی تفاوت معناداری یافت نشد . محاسبه ضریب همبستگی ارتباط مستقیم هرکدام از متغیرهای استرس شغلی(0/45)، اهمال کاری (0/32) و فرسودگی شغلی (0/21) را با متغیر تاب آوری نشان داد. همچنین مجذور همبستگی چندگانه ی متغیر تاب آوری برابر (0/73) بود. به عبارت دیگر؛ متغیرهای استرس شغلی، اهمال کاری و فرسودگی شغلی روی هم 73% از تغییرات متغیر تاب آوری را تبیین می کنند.
به منظور افزایش تاب آوری پرستاران دانش افزایی آنان در زمینه استرس و فرسودگی شغلی، تهیه طرح های آموزشی شامل انعطاف پذیری، خستگی ناپذیری، خودشناسی و نوع دوستی که از مولفه های تاب آوری است، در تمامی بخش ها و مدیران پرستاری ضروری است.