ماندگاری جوانان، کارآفرینی و اشتغال پایدار در مناطق روستایی شهرستان اهر

توسعه پایدار روستایی از محورهای مورد توجه برنامه ریزان روستایی است که یکی از ملزومات آن، وجود جوانان در مناطق روستایی است. بر این اساس، هدف اصلی مقاله شناخت عوامل فردی (شغل و مهارت های شغلی) و زیرساختی (امکانات و زیرساخت ها) موثر در نگهداشت جوانان در مناطق روستایی است. با استفاده از روش پیمایش از 549 جوان 15 الی 30 ساله ساکن در 27 روستای شهرستان اهر به روش نمونه گیری خوشه ایچند مرحله ای اطلاعات جمع آوری شده است. نتایج آزمون های آماری دو متغیره و مدل سازی چند سطحی (HLM) نشان می دهد، جوانان روستایی تمایل چندانی برای ماندن در موقعیت های روستایی ندارند. از عوامل فردی موثر در این عدم تعلق به روستاها می توان به سن، وضعیت تاهل، تحصیلات، ارتباط با خویشاوندان در شهر و نیز وضع اشتغال و نوع مهارت شغلی اشاره نمود. افرادی که از سرمایه انسانی بالاتری برخوردارند و در عین حال بیکار و دارای مهارت های فنی و ساختمانی و غیرکشاورزی هستند، تمایل به ماندگاری شان در روستاها کمتر است. همچنین، جمعیت زیاد در روستا و وجود امکانات و تسهیلات رفاهی بیشتر در روستا به عنوان عوامل زیرساختی، در کاهش تمایل جوانان به ترک روستا موثر است. با توجه و اهمیت قائل شدن به سرمایه انسانی نیروهای جوان روستایی و توسعه امکانات و تسهیلات رفاهی و مهارت های کشاورزی جدید در نقاط روستایی کم جمعیت، می توان گام های اولیه را در ایجاد توسعه پایدار روستایی برداشت.