تاثیر آموزش مبتنی بر نیازهای آموزشی بر یادگیری بالینی دانشجویان کارشناسی پرستاری

آموزش بالینی بخش اساسی دوره آموزش پرستاری است و فرصتی را برای دانشجو فراهم می سازد تا دانش نظری را برای مراقبت از مددجو به کار گیرد. متاسفانه این آموزش ها بنا به دلایلی نظیر ناهماهنگی بین دروس نظری و کار بالینی و مشخص نبودن اهداف آموزشی دارای اثربخشی لازم نیستند. از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر نیازهای آموزشی بر یادگیری بالینی دانشجویان پرستاری طراحی و اجرا گردید.
این پژوهش نیمه تجربی در نیمسال اول 93-92 بر روی 65 دانشجوی ترم 3 پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی بابل اجرا شد. دانشجویان به طور تصادفی در گروه های 7-6 نفره تقسیم و با توجه به نیازهای آموزشی تعیین شده تحت آموزش قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته در دو بخش مشخصات دموگرافیک و نیازهای آموزشی بود که اعتبار ابزار به روش روایی محتوی و پایایی آن از طریق آزمون - آزمون مجدد بدست آمد. داده ها از طریق نرم افزار SPSS و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (Wilcoxon ،t-test، paired t-test، correlation ، ANOVA ، ANCOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
: نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین میانگین نمرات دانشجویان قبل و بعد از آموزش وجود دارد (001/0P<). دانشجویان درحیطه توانایی برقراری ارتباط با میانگین نمره 57/0±30/4 بالاترین نمره را کسب نمودند. همچنین آموزش در حیطه آشنایی با اصول مایع درمانی با میانگین نمره اکتسابی 0/.53±1/24 بهترین اثربخشی را نشان داد. حیطه توانایی تفسیر آزمایشات خون و ادرار با میانگین نمره اکتسابی0/67±2/89 از بالاترین نیاز آموزشی برخوردار بود و حیطه های توانایی انجام امور خاص نظیر پانسمان، خون گیری با میانگین نمره 0/82±3/13 و حیطه توانایی اجرای انواع تزریقات با میانگین نمره1/02±3/38 به ترتیب در رتبه های بعدی قرار داشتند. همچنین ارتباطی بین میزان یادگیری و شاخص های دموگرافیکی نظیر جنس، مربی کارآموزی و معدل مشاهده نشد.
آموزش بر مبنای شناسایی نیازهای دانشجویان و تاکید بیشتر بر نقاط ضعف آن ها می تواند موجب کسب یادگیری بهتر و پایدارتری گردد.