سنجش روابط دفاعی ایران و چین در دوره ریاست جمهوری حسن روحانی

امضای برجام که به نگرانی های بین المللی در مورد برنامه هسته ای ایران پایان داد، به پیش بینی های فزاینده ای در مورد آینده روابط دفاعی ایران و چین منجر شده است. از همین رو، پرسش اصلی مقاله بر این پایه استوار است که فضای پس از توافق هسته ای برای روابط ایران و چین در قلمرو نظامی دربردارنده چه ابعاد و ویژگی هایی است؟ آیا این تحول منجر به ارتقای روابط به سطح راهبردی میان دو کشور خواهد شد و شاهد مناسبات جدید دفاعی میان دو طرف خواهیم بود؟ در پاسخ، اشاره می شود که فضای پسابرجام، صرفا متضمن ایجاد نظمی جدید در روابط دو کشور است که با مجموعه ای از فرصت ها و توافقات، تنها سلسله مشارکت های راهبردی دوجانبه را مستحکم تر کرده و قادر است به نظم جدید در روابط دو کشور دوام بخشد؛ و این الزما به معنای اتحاد راهبردی نیست. از همین رو، تاکید می شود که به با وجود متغیرهایی چون ایالات متحده آمریکا، عربستان سعودی و اسرائیل، و همچنین به جهت تفاوت در اولویت ها و تفاوت در نیازهای دو کشور در سطوح کلان مورد اشاره، روابط نظامی و دفاعی دو کشور پیشرفت چندانی به خود نخواهد دید.