واکاوی و تحلیل الگوی گردشگری در گفتمان راهبردی جمهوری اسلامی ایران

اگرچه مقوله گردشگری از دیرباز مورد توجه اغلب ادیان و تمدن ها بوده است؛ اما در دهه های اخیر با مطرح شدن مفهوم جهانی شدن، به خصوص در بعد فرهنگی، بیش ازپیش اهمیت یافته است. هرکدام از مکاتب و ایدئولوژی ها برحسب نگرشی که به جهان، هستی و انسان دارند، تلاش کرده اند بر اساس ارزش ها و هنجاری حاکم بر جوامع خود، به تفسیر و تحلیل این مقوله بپردازند. هدف مقاله حاضر تحلیل و واشکافی جهان بینی های غربی و اسلامی یا به عبارتی نگرش های انسان محوری و خدامحوری در حیطه گردشگری است. به عبارتی تلاش می شود با روش توصیفی تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای اسنادی به این سوال اصلی پاسخ داده شود که نگرش و جهان بینی تمدن و تفکر اسلامی در قبال مدیریت و توسعه گردشگری، چگونه است و چه تفاوتی با نوع غربی آن دارد؟ یافته های پژوهش حاکی از آن است که دیدگاه اسلام در حوزه مدیریت گردشگری، همزمان دربردارنده دو نگاه سلبی و ایجابی است. ازاین رو گردشگری همجنس گرایان، گردشگری به هدف شراب و گردشگری به هدف قمار از نمونه های سلبی محسوب شده و گردشگری میراث فرهنگی از بهترین نمونه های نوع ایجابی است. همچنین مبتنی بر فرموده قرآن، نگهداری از میراث بشری به عنوان مایملک خداوند بر روی زمین، امری واجب است.