بررسی شکوه در دیوان وصال شیرازی

نوستالژی از اصطلاحاتی است که از علم روانشناسی وارد عرصه ادبیات شده و به صورت شکوه، شکایت یا حسرت و اندوه، بهنوعی در آثار تمامی نویسندگان و شاعران بروز پیدا کرده است. شکوه یکی از موضوعات برجستهای است که بخش قابل ملاحظهای از شعر فارسی را به خود اختصاص داده است و وسیله ابراز موضوعاتی است که گاه آن ها را نمیتوان مستقیم بیان کرد ولی شاعر با شعر خود که زبان گویای اندیشه اوست آن ها را بیان میکند. به یقین هر شاعری تحت تاثیر مسائل اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و مذهبی زمان خود شکوائیه هایی را بیان میکند. جستار پیش رو، بر آن است تا به بررسی این پدیده روانی در دیوان وصال شیرازی بپردازد. این پژوهش نشان از آن دارد که اوضاع نابسامان سیاسی و اجتماعی روزگار شاعر، انحطاط هنر و ادب ایرانی، فقر و تنگدستی، عدم توجه به شاعر و بیماری وی باعث شده است که این شاعر با حسرت و نگاهی شکوه آمیز از آن روزگاران یاد کنند.